A man went to a barber shop to have his hair and his beard cut as always.
He started to have a good conversation with the barber who attended him.
They talked about so many things and various subjects.
Suddenly, they touched the subject of God.
The barber said: "Look man, I don't believe that God exists as you say so."
"Why do you say that?" - asked the client. Well, it's so easy, you just have
to go out in the street to realize that God does not exist.
Oh, tell me, if God existed, would there be so many sick people?
Would there be abandoned children?
If God existed, there would be no suffering nor pain. I can't
think of a God who permits all of these things."
The client stopped for a moment thinking but he didn't want to respond so
as to prevent an argument. The barber finished his job and the client went
out of the shop.
Just after he left the barber shop he saw a man in the street with a long hair
and beard (it seems that it had been a long time since he had his cut and he
looked so untidy).
Then the client again entered the barber shop and he said to the barber:
You know what? Barbers do not exist." "How come they don't exist?"-asked the
barber.
"Well I am here and I am a barber."
"No!" - the client exclaimed.
"They don't exist because if they did there would be no people with long
hair and beard like that man who walks in the street."
"Ah, barbers do exist, what happens is that people do not come to me."
"Exactly!"- affirmed the client. "That's exactly the point. God does exist, what
happens is people don't go to Him and do not look for Him that's why there's
so much pain and suffering in the world."
TLDR; If you merely wish for something and do nothing, you may not get it. If you seek with intent, the universe will bring it to you. முன்னொரு காலத்துல கிம்ப்பியில் (Gympie, QLD) வாழ்ந்தப்ப, ஒரு நாள் காலங்காத்தால 6 மணிக்கு கொக்கரக்கோன்னு கோழி கூவறதுக்கு முன்னால, அந்த பறவையோட பாடலை முதல் முதலாக் கேட்டேன். குரல் ரொம்ப நல்லாவும், பாட்டு வித்தியாசமாவும் இருந்ததால, என்ன பறவையா இருக்கும்னு தூக்கத்தை மறந்து யோசிச்சேன். அந்தப் பறவை எப்படி இருக்கும்னு பார்க்க ஆசையா வந்துந்துச்சு. (கவிதை மொழியில் யாரோ ஒரு பெண்ணை உருவகப்படுத்தல ப்ரோ; சத்தியமா பறக்கிற பறவையேதான்!) அப்புறம், காலைப்பசி வந்ததும், ஆர்வம் பறந்துபோய், இன்னொரு நாள் பாத்துக்கலாம்னு, மூக்கு புடிக்க சாப்டுட்டு, ஆபீஸ் போய்ட்டேன். இது சில, பல நாட்கள் தொடர்ந்தது. பாக்காமலே, அந்த பறவை மேல ஒரு ‘இது’. இதுன்னா, ஒரு ஆர்வம். ஒரு நாள், அந்தப் பறவையை அடையாளம் காண முடியுமான்னு ஆபீஸ் நண்பரிடம், கேட்டேன். ‘பார்க்க எப்படி இருந்துச்சு?’ன்னு அவர் கேக்க; ‘பார்க்கவே இல்லையே!’ நான் சொல்ல; ‘குரல் எந்த மாதிரி பேட்டர்ன்’ன்னு திரும்ப அவர் கேட்க, அடுத்த பதின
Comments